تعریف اکسیژن

اکسیژن: گاز بی رنگ، بی بو و بی مزه که تا حدود 20٪ از هوایی که ما تنفس میکنیم تشکیل شده است (و حداقل نیمی از وزن کل پوسته جامد زمین) که در ترکیب با بسیاری از عناصر دیگر تشکیل اکسیدهای مختلف را داده است. اکسیژن برای انسان، حیوان و زندگی گیاه ضروری است. نماد شیمیایی عنصر اکسیژن  O است. به عنوان یک گاز دارویی، اکسیژن کمتر از 99 درصد حجم O2 نیست.

اکسیژن توسط شیل و پریستلی طور مستقل از یکدیگر به ترتیب در سال 1772 و 1774، کشف شد. اما آنها نام آن را “اکسیژن” نگذاشتند. پریستلی آن را به نام هوای  dephlogisticated نامگذاری نمود.

کلمه “اکسیژن” از فرانسه “oxygene ” آمد. این عنصر توسط دانشمند فرانسوی آنتوان لاووازیه (1743-1794) اکسیژن نام گرفت. زیرا فکر می کرد که این عنصر در شکل گیری تمام اسیدها لازم است. درصورتی که به عنوان مثال، هیدروکلریک اسید (HCL)، شامل اکسیژن نیست.

مدت کوتاهی پس از کشف، اکسیژن برای مقاصد پزشکی مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1780 چاوزیر در فرانسه در تجربه اکسیژن دادن به نوزادان تازه متولد شده ای که قادر تنفس عادی نبودند شکست خورده بود. بعدا، در سال 1928، فلاج روشی را برای لوله گذاری و فشار های مثبت متناوب (“کیسه ای”) با مخلوطی از اکسیژن و دی اکسید کربن برای احیای نوزادان ابداع نمود.